Een goed gesprek tussen mijn cheerleader en mijn criticus

Al jaren organiseer ik Schrijfchallenges. Vorige week was het weer zo ver. Met bijna 700 deelnemers keken we elke dag naar onze dromen en schreven of het een lieve lust was. 5 dagen lang was de magie voelbaar. We keken angsten aan, namen drempels en legden dromen – die op een diepere laag zaten – bloot. We voelden de kracht van de groep en daarmee was er een gevoel van gedragen worden. Afgelopen zaterdag sloten we met elkaar de challenge af en een deel van de deelnemers besloot om een stapje verder te gaan met mijn nieuwe programma Met Inkt en Ziel. Het was het begin van een nieuwe ronde, een nieuw gevoel en een kans om nog beter te gaan snappen wat je blij maakt, wat je drijfveren zijn. De energie was hoog en de toekomst barstte bijna uit haar voegen van zonnigheid. En toen werd het zondag.

Je moet weten dat ik van plan was om mijn programma groots te delen, zoveel mogelijk deelnemers te werven. Om iedereen te laten voelen wat de kracht van schrijven en tekenen is. Hoe je bij je kern komt en hoe je verantwoordelijkheid neemt voor je eigen leven, denken en doen. Ik zou zondagavond een mail sturen en op alle socials laten weten dat mijn programma nu open is en op 26 maart start. Dat deed ik niet. Ik bevroor. De angst sloeg me om het hart. Mijn interne criticus maakte me wijs:

“Je kan het niet maken om nu een programma te verkopen.”

“Wie zit hier nu op te wachten?”

“Niemand gaat nu geld uitgeven en zeker niet aan jou.”

Zo stampte ik mezelf en mijn ideeën de grond in. Slik.

Vlek-op-vlek-op-vlek
Om me heen zag ik ondernemers direct stappen zetten en van alles gratis of met korting aanbieden. Ik blokkeerde totaal en dat duurde zo een paar dagen. Mijn angst had de overhand en dat vond ik een teken van zwakte. En dan druk ik me nog zacht uit. Ik die altijd zo vrolijk is, optimistisch en oplossingsgericht. Ik probeerde me te verzetten tegen mijn angst. Kop op! Je bent toch online ondernemer! Jij kunt dit. Het enige wat gebeurde was dat ik nog verder in een kramp schoot. Verbouwereerd keek ik naar de beelden van hamsterende mensen, checkte met pijn in mijn buik de media en voelde me schuldig over mijn ouders van 81 en 85 waar ik niet langs durf te gaan. Ik voerde gesprekken met mijn kinderen over hun weerstand, opdrachten in de offline wereld werden gecanceld en voorstellingen en reizen moest ik annuleren. Vlek-op-vlek-op-vlek.

Wijze woorden van een sjamaan
Vanmorgen werd ik wakker met een ander gevoel. Ik bedacht dat ik best de tijd mocht nemen om te wennen aan de nieuwe situatie. Dat het niet zwak is als je niet meteen het antwoord weet. Dat ik mild mocht zijn voor mezelf en de wereld om me heen. Ik dacht aan het webinar dat ik vorige week gaf ter afsluiting van de Schrijfchallenge. Daarin vertelde ik over een tip die ik vorig jaar kreeg van een sjamaan:

Bedenk waar je het aller blijst van wordt. En doe dat.

Een simpel advies. En toch was ik het in alle consternatie even helemaal vergeten. Juist hierom ontwikkelde ik Met Inkt en Ziel. Want waar ik het aller blijst van word is lol, lef en liefde verspreiden. Je uitdagen tot je kern te komen via het schrijven en zelfs tekenen. Je te laten ontdekken waar jij het aller blijst van wordt. Deze tijd nodigt uit om te bezinnen, om de tijd te nemen om naar binnen te keren en te ontdekken wat je was vergeten. Om creatief te zijn en je verborgen schatten op te graven. Om te verbinden met jezelf, om een blijer mens te worden. 

Gelukkig was daar mijn interne cheerleader
Dat heldere gevoel van vanmorgen heeft mijn interne cheerleader blijkbaar bij me wakker gemaakt. Het is oké om angst te voelen, om de tijd te nemen, om richting te bepalen. De vragen van mijn interne criticus beantwoordt mijn interne cheerleader als volgt, misschien heb je er iets aan:

Criticus:           “Je kan het niet maken om nu een programma te verkopen.”

Cheerleader:   “Je biedt lol, lef en liefde en een flinke dosis zelfinzicht. Juist nu is daar behoefte aan!”

Criticus:           “Wie zit hier nu op te wachten?”

Cheerleader:   “Iedereen die nu behoefte heeft aan zingeving en wil ontdekken waar dat interne vlammetje van gaat branden.”

Criticus:           “Niemand gaat nu geld uitgeven en zeker niet aan jou.”

Cheerleader:   “€ 79 is een schijntje voor 4 weken lol, lef en liefde en jouw begeleiding. Maar waarom maak je er geen actie van? 2 halen, 1 betalen of zoiets. Dan help je nog meer mensen.”

Wat een fijne cheerleader. Ze bewaakt dat waar ik het aller blijst van word. Maar soms hoor ik haar gewoon niet zo goed omdat die criticus zo hard toetert. Sukkel.

Edit: deze training is inmiddels achter de rug. Wat een feest was het!